Goodbye Philippines.

Talikud..
Het weekend maar eens goed inluiden met het personeel van het ziekenhuis, dit maal met een boottocht naar Talikud eiland.
Hoge golven, veel mensen en een wankel houten bootje!
Tijdens de tocht naar het eiland werd er een instructie gegeven over het duiken. Wat welke tekens betekende, wat je moet doen bij bepaalde situaties en waar alles voor diende. Erg veel vragen en veel zenuwen natuurlijk.
Kan ik wel alleen door mijn mond ademen? Wat als ik in paniek raak? Welk gebaar moet ik maken als..?
De instructeur probeerde ons gerust te stellen!
De boot werd stil gelegd aan de haven, je mocht van de boot af en er was een hoop eten aanwezig.
Na wat te hebben geoefend met een snorkelset was het tijd voor het echte werk, ‘duiken’. Dit zag ik dus al helemaal niet meer zitten na vele mislukte pogingen met mijn snorkelset.
Na mezelf er toe gedwongen te hebben lag ik uiteindelijk in het water met een duikpak, een fles die na mij inzien 100 kilo woog en mijn duikbril op.
Even oefenen samen met mijn instructeur en dan.. het teken dat we onder water gaan!
Wauw, super! De spanningen en angst waren snel verdwenen.
Wat een super gave wereld daar onder water, vele vissen en koraal in vele verschillende kleuren!
Het duiken zelf ging prima, ik had me ademhaling goed onder controle en ben zelfs geen een keer na boven gekomen.
Voor degene die mijn avontuur niet geloven.. Het is vastgelegd op een camera!

Een Medical Mission!
Onze laatste week stond er opnieuw een medical mission op ons te wachten. Deze keer was het een stuk groter en veel meer inwoners.
Mooi! Nu konden we mooi al onze gesponsorde schoolpakketten uitdelen!
Een oneindige rij voor medicatie, controle door een arts en natuurlijk onze pakketjes.
Wat fijn om al die tevreden gezichtjes te zien zodra ze konden gaan!

Onze laatste werkdagen in het ziekenhuis..
Wat raar, onze laatste dagen in het ziekenhuis! Extra er van genieten dus!
Al een hele dag lag er een vrouw met weeën op de eerste hulp. Het was een jong stel, van 18 en 19 jaar! We wachtte en wachtte tijdens onze dienst, maar helaas nog geen baby. Nadat onze dienst erop zat gevraagd of ze ons alsjeblieft wilde bellen zodra de vrouw zou gaan bevallen, dan konden we onze stage perfect afsluiten met een geweldig iets!
Na lang wachten besloot ik toch maar te gaan douchen, het was al laat in de avond! En wat dacht je? Daar ging de telefoon. Er werd geroepen dat ik op moest schieten, dat de baby binnen een half uur geboren zou worden.
Zo gezegd, zo gedaan zat ik met drijf natte haren en bij elkaar geraapte kleding in de bevallingskamer.
De bevalling verliep soepel en de baby werd snel geboren. Een prachtig meisje!
Het jonge stel heeft het super goed gedaan en ze waren erg trots.

Vakantie.. Weekje Boracay!
Zondag op maandag nacht vlogen we naar Boracay. Van Davao tot Manilla en van Manilla tot Boracay. In totaal 5 uurtjes gevlogen, valt best mee dus!
Vanuit het vliegveld van Boracay werden we met een bootje naar het eiland gevaren. Zou het echt zo zijn als op de afbeeldingen van Google?
Ja! Wauw!!!
Wat een super mooi hotel..
Raar om ineens een warme douche, twee persoonsbed en een balkon te hebben.
Lekker gaan genieten dus!
Boracay is een prachtig eiland met veel schattige kleine winkeltjes, vele resorts, blauwe zee en witte stranden.
Hier hebben we dus ook flink van genoten.
Veel aan het strand en zwembad gelegen om van het fantastische uitzicht te genieten en tegelijkertijd een beetje bruin te worden!
’S Avonds was het nog steeds erg warm. Iedere avond waren we bij demal te vinden. Veel winkeltjes en restaurantjes gelegen aan het strand. Hier was het wel vol te houden met de hitte.
Eindelijk ook eens lekker eten, geen rijst of varken!
Deze week Boracay vloog voorbij.. Helaas! Ik had het prima gevonden om er nog een week aan vast te plakken!
Helemaal uitgerust en een lekker kleurtje kwamen we weer aan in Calinan voor onze laatste week door te brengen.

Laatste week alweer..
Maandag besloten we om verschillende organisaties te bedanken voor onze stage periode, en natuurlijk afscheid te nemen!
We gingen onder andere naar de Special Mind Children. We hadden een kleinigheidje voor de kinderen gekocht. Ze waren super blij om ons weer te zien na een aantal weken, maar nog blijer met het cadeautje dat ze kregen! Ze bedankten ons op hun eigen manier en hadden zelfs nog een kleinigheidje voor ons geknutseld. Erg speciaal! In het huis van de Special Mind Children wonen namelijk kinderen die bepaalde stoornissen hebben, grote leeftijdsachterstanden enz. Ze hadden een boekje voor ieder van ons gemaakt en daar een stukje in geschreven met een leuke foto!
Moeilijk om afscheid te nemen, maar fijn om weer een ervaring rijker te zijn!
Ook bezochten we The Care For The Elderly. Van het sponsor geld hadden we een bloeddruk meter gekocht. We hadden tenslotte zelf gemerkt tijdens onze stage periode dat deze hard nodig was!
Mam Fe de eigenaresse was zo enthousiast en zo verbaasd met het cadeau dat we hadden gegeven, dat ze alleen maar foto’s wilde maken zodat ze die op facebook kon plaatsen.
Natuurlijk hebben we ook nog even afscheid genomen van alle ouderen. Ze zouden ons gaan missen, werd verteld.

Dinsdag sponsor geld besteden aan materialen voor het ziekenhuis.
De afgelopen maanden hebben we goed gekeken wat er nou daadwerkelijk echt nodig was in het ziekenhuis. Helaas te veel om allemaal te kunnen kopen, maar alle beetjes helpen!
Zo gaf Helen als tip om naar een speciale winkel te gaan waar ze vele materialen zouden verkopen voor in een ziekenhuis.
Eenmaal aangekomen waren het drie verschillende winkeltjes, met vele materialen!
Leuk om rond te snuffelen en te zien hoe goedkoop hier eigenlijk alles is!
Uiteindelijk zijn we goed geslaagd:
Twee rolstoelen, infuus standaard, drie oor thermometers, twee bloeddrukmeters, twee dozen mondkapjes, vernevel apparaat en twee operatie pakken.
Met een busje vol geladen terug naar het ziekenhuis!

Woensdag inkopen doen voor ons afscheidsfeestje de BBQ!
Samen met de kok van het ziekenhuis naar de markt om groentes, vlees, fruit en drankjes te kopen! Vele hoeveelheden voor erg weinig geld!
Helaas moesten we er ook aangeloven om met de traditie van ‘het varken’ mee te doen. Bij ieder feestje wordt er namelijk een heel varken geserveerd.
Een varken kopen, oké geen probleem! Wel dus!
Het varken leefde nog en stond nog tussen tien andere varkens. Hier hadden we niet op gerekend. Super zielig om een levend varken uit te kiezen, wetend dat die morgen op tafel zou liggen om op gegeten te worden.
Het was even niet anders..

Donderdag ons feestje!!!
Vele voorbereidingen zoals eten bereiden, tafels en stoelen halen, alles klaarzetten, materialen naar de plaats brengen enz.
Wel leuk om te doen hoor!
We kregen veel hulp van iedereen, wat erg fijn was! Om 5 uur zou het feestje namelijk al beginnen.
Het zag er geweldig en erg gezellig uit, het feestje kon beginnen!
Veel personeel kwam naar het feestje om ons te bedanken, ze vonden het jammer dat we alweer bijna naar Nederland moesten!
Tijdens het feestje gaven we ook al het materiaal dat we dankzij het sponsor geld hebben kunnen kopen! Super leuk om de reacties van iedereen te zien!
Diezelfde avond waren de materialen al in gebruik, hard nodig dus!
Volgens mij kan ik wel zeggen dat het feestje erg geslaagd was, als het eindigde om 6 u ’s ochtends?
Het was in ieder geval super gezellig!

Vrijdag even rustig aan gedaan..
Even bijkomen van het feest, en opruimen natuurlijk!
Hier hadden we wel een dag voor nodig haha..

Zaterdag de laatste dingen nog halen!
Souvenirs.. nooit genoeg volgens mij! Je wilt zoveel meenemen, zoveel leuke dingen.. Helaas is minder leuk voor de kilo’s in je koffer!
Dus alleen de noodzakelijke dingen nog gekocht.
Raar om te beseffen dat het eigenlijk de laatste dag is dat we nog echt iets samen kunnen doen hier. Over een paar dagen zijn we namelijk alweer in Nederland!

Zondag koffers pakken..
Nu komt het wel heel dichtbij, spannend!
Veel stress.. Zou me koffer te zwaar zijn? Zou het allemaal wel gaan passen? Zou ik dit hier laten of toch mee nemen?
Uiteindelijk na wat passen en meten past het perfect!
Nu ik me koffer heb kunnen sluiten, komen de kriebels en kan ik eigenlijk niet wachten om weer op Nederlandse bodem te staan!

Toch besef ik nog niet helemaal dat ik alweer naar huis ga, de tijd is namelijk ongelofelijk snel gegaan. En wanneer ik eenmaal het besef heb en alles tot me doordringt.. zal ik al wel twee weken thuis zijn!

Dikke knuffel!